Η πανδημία και η κρίση του ιού COVID-19 τόσο στην Ευρώπη όσο και διεθνώς δοκίμασε τόσο την υγεία, όσο και την ασφάλεια των ανθρώπων και της κοινωνίας. Η καθημερινότητά όλων μας άλλαξε λόγω των περιοριστικών μέτρων για την πρόληψη της διασποράς του ιού. Ιδιαίτερα επηρεάστηκαν οι κοινωνικές μας επαφές και η επικοινωνία με τις οικογένειές μας, τους φίλους και τους οικείους μας, ενώ σε μεγάλο βαθμό επηρεάστηκαν οι καθημερινές συνήθειες, οι χρόνοι και οι χώροι εργασίας μας, οι τρόποι συνδιαλλαγής μας με τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά και οι τρόποι διασκέδασης και ψυχαγωγίας μας. Η περίοδος της πανδημίας COVID-19 ομολογουμένως πυροδότησε ραγδαίες εξελίξεις σε ότι αφορά την χρήση ψηφιακών και online περιβαλλόντων σε επίπεδο συναλλαγών, υπηρεσιών, διασκέδασης και τέχνης, ενώ η έλλειψη προσωπικής επαφής και επικοινωνίας διεύρυνε την κοινωνική απομόνωση και επηρέασε την ψυχολογία και τα συναισθήματα μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Αυτό που μας κάνει ωστόσο όλους ξεχωριστούς ως ανθρώπους είναι το μοίρασμα μεταξύ μας αυτών των συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών, που αναδύονται σε περιόδους κρίσης και προκλήσεων. Το ότι εκφράζουμε και μοιραζόμαστε δηλαδή σε ανθρώπινο επίπεδο, και ιδίως μέσα από τις τέχνες, το πάθος, τις σκέψεις, τις ελπίδες και τους φόβους μας. Αυτή ακριβώς η έκφραση που αναδύεται μέσα από την τέχνη και μας συνδέει όλους χρειάστηκε στον καιρό της πανδημίας και στο σήμερα να προσαρμοστεί σε νέα ψηφιακά περιβάλλοντα, εργαλεία και μέσα, και μαζί του να προσαρμοστούν καλλιτέχνες και οι θεατές/ακροατές ή εν γένει το κοινό.
Τι συνέβη όμως με την προσαρμογή αυτή σε καιρούς πανδημίας; Πώς επηρεάστηκε η δουλειά των καλλιτεχνών και των επίδοξων καλλιτεχνών; Πώς επηρεάστηκε ο τρόπος παραγωγής των καλλιτεχνικών τους δημιουργιών, ο τρόπος επικοινωνίας τους με το κοινό και οι απαραίτητες σε πολλές περιπτώσεις ζωντανές παραστάσεις, εμφανίσεις ή εκθέσεις τους; Και ιδιαίτερα τι συνέβη με εκείνες τις κατηγορίες των καλλιτεχνών και των επίδοξων καλλιτεχνών, στις Ευρωπαϊκές χώρες, που ανήκουν σε ευπαθείς, και μειονεκτούσες ομάδες όπου ήδη αντιμετώπιζαν προκλήσεις και προβλήματα στην καθημερινότητά τους; Ποια προβλήματα αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν ακόμα στην προσαρμογή τους στα ψηφιακά μέσα; Πόσο έτοιμες ήταν οι ευρωπαϊκές χώρες και οι πολιτικές τους για την μετάβαση σε έναν αποκλειστικά ψηφιακό κόσμο στις τέχνες; Ποιες δεξιότητες και γνώσεις λείπουν από τους καλλιτέχνες για να αντιμετωπίσουν αυτή την ψηφιακή πρόκληση; Και ποιους ψηφιακούς τρόπους προτιμά το ευρύ και διαφορετικό κοινό καταναλωτών σε διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες;
Τα παραπάνω είναι και το αντικείμενο της χαρτογράφησης που ανέλαβε να κάνει στην πρώτη φάση υλοποίησης του, το έργο DIGI HELICON στην προσπάθεια δημιουργίας μιας Εκπαιδευτικής Μεθοδολογίας και ενός εκπαιδευτικού προγράμματος ανάπτυξης ικανοτήτων για καλλιτέχνες και επίδοξους καλλιτέχνες προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην ψηφιακή εποχή. Στο πλαίσιο του έργου DIGI HELICON λοιπόν, εταίροι από επτά (7) Ευρωπαϊκές χώρες [Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρος, Βέλγιο, Ολλανδία] πραγματοποίησαν στο διάστημα Φεβρουαρίου -Μαΐου 2023, μια εκτεταμένη έρευνα σχετικά με τις πολιτικές των ευρωπαϊκών κρατών που μετέχουν στο έργο για την υποστήριξη της ψηφιοποίησης των τεχνών, αλλά και της εκπαίδευσης των καλλιτεχνών σε ζητήματα προσαρμογής των βιοποριστικών και καλλιτεχνικών αναγκών τους και των δεξιοτήτων τους στην νέα ψηφιακή εποχή. Παράλληλα στη χαρτογράφηση αυτή εξετάστηκαν καλές πρακτικές και μελέτες περίπτωσης που πραγματοποιήθηκαν σε ευρωπαϊκές χώρες για την ανάπτυξη δεξιοτήτων των καλλιτεχνών και την υποστήριξη τους για την καλύτερη δυνατή προσαρμογή τους στις νέες ψηφιακές ανάγκες. Επιπροσθέτως, στη χαρτογράφηση / έρευνα πεδίου συμμετείχαν τουλάχιστον 275 άτομα, είτε καλλιτέχνες και επίδοξοι καλλιτέχνες από ευπαθείς και μειονεκτούσες ομάδες [137 άτομα], είτε καταναλωτές έργων και υπηρεσιών τέχνης [138 άτομα] από όλες τις συμμετέχουσες χώρες του έργου μέσα από συνεντεύξεις/ομάδες εστίασης, και online ερωτηματολόγια. Από τη χαρτογράφηση προέκυψαν χρήσιμα συμπεράσματα που αποτυπώθηκαν σε επτά (7) Εθνικές Εκθέσεις οι οποίες με τη σειρά τους συγκρότησαν την Διακρατική Έκθεση DIGI HELICON για τις υπάρχουσες πολιτικές και τις ανάγκες ανάπτυξης δεξιοτήτων των καλλιτεχνών και των επίδοξων καλλιτεχνών σε ζητήματα προσαρμογής στην νέα ψηφιακή εποχή. Παράλληλα, αναπτύχθηκε και μια λίστα τουλάχιστον 19 καλών πρακτικών και 12 μελετών περίπτωσης για την υποστήριξη της ψηφιοποίησης των τεχνών αλλά και της εκπαίδευσης των καλλιτεχνών σε ζητήματα προσαρμογής των βιοποριστικών και καλλιτεχνικών αναγκών τους, και των δεξιοτήτων τους στην νέα ψηφιακή εποχή.